... πριν ξεκινήσεις έναν αγώνα είσαι μες την τρελή χαρά, ωραία λες, τι τέλεια που είναι, τι ωραία αίσθηση, όλα φαντάζουν ειδυλλιακά. Στην διάρκεια αρχίζει η γκρίνια, τι το θελα, τι ταλαιπωρία είναι αυτή, δεν θα φτάσω ποτέ, γιατί Θεέ μου γιατί;;;;;;; και μόλις τερματίσεις : super!!!! που θα τρέξουμε τωρα;;;;;;; Η αίσθηση του τερματισμού είναι σχεδόν εθιστική,
δίνει νόημα σε ότι έχει προηγηθεί. Η εμπειρία είναι το μεγαλύτερο τρόπαιο και το ουσιαστικό κέρδος από κάθε τι που κάνουμε. Το παν είναι να προσπαθούμε, να δουλεύουμε για έναν σκοπό, να βάζουμε έναν στόχο στο μυαλό μας και να "τραβάμε" απ τη ζωή όσα περισσότερα μπορούμε.Κάπως έτσι αποκτά νόημα η ζωή, φορτίζουμε μπαταρίες και συνεχίζουμε την καθημερινότητά μας!
Αντιγραφή από σκέψεις της Παναγιώτας Ρούσου, παρεπόμενα από τη συμμετοχή της στο Σκυλλία 2014.
Το νόημα της ζωής μακρυά από τη κρίση , το πορτοφόλι, τη ταμειακή μηχανή.
Ή η απάντηση σε όσους με ρωτάνε για το Σκυλλία στο στυλ "τι τα θέλετε αυτά τώρα..."
Παναγιώτα, χαίρομαι να γνωρίζω τους ανθρώπους!
Το κείμενο αυτό συνοδευόταν κ από μια φωτογραφία η οποία έλεγε πως ακόμα κ αν δεν καταλαμβάνεις μια καλή θέση στην κατάταξη του αγώνα το βασικό είναι να συμμετέχεις. Δυστυχώς υπάρχει η νοοτροπία-δικαιολογία πως αν δεν βγεις πρώτος τότε καλύτερα να μην συμμετέχεις καθόλου, γιατί θα σε κοροΪδέψουν, θα σε σχολιάσουν, θα γελάσουν (ποιοι; αυτοί που ούτως ή άλλως δεν συμμετέχουν...). Προσωπικά το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι σε έναν αγώνα είναι η θέση στην οποία τερμάτισα. Είτε έχω βγει πρώτη είτε τελευταία αυτό που μένει είναι μια αίσθηση πληρότητας, η οποία δεν έχει να κάνει με τη θέση που έλαβα αλλά με την προσπάθεια που κατέβαλλα. Το παν είναι η συμμετοχή, ή αλλιώς :δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά η ταλαιπωρία! Διοργανώσεις σαν τον Σκυλλία θα έπρεπε να αποτελούν παράδοση για τον τόπο μας,οι περισσότεροι να είμαστε στη θαλασσα κ κανα δυο απ έξω για τα παλαμάκια! Τι καλύτερο είχαμε να κάνουμε αυτό το σαββατοκύριακο απ το να το περάσουμε στη θάλασσα, να γνωριστούμε, να προσπαθήσουμε, να γεμίσουμε εμπειρίες κ να συνεχίσουμε όπως είπα την καθημερινότητά μας; Και του χρόνου λοιπόν! Παναγιώτα Ρούσσου
ΑπάντησηΔιαγραφή